.jpg)
Gotelonica
Η Σοφία Πυργιώτη και ο Γιάννης Καψάσκης έχοντας μια δεκαετία στις πλάτες τους ως δημιουργικοί partners και παρατηρητές online συμπεριφορισμού αγέλης σε διάφορα outlets μουσικής/τέχνης/σχολιασμού/urban culture, συνέδεσαν τις καθημερινότητες τους ώστε να παράγουν αβίαστο και ενδοσκοπικό content.
Η βάση όλων αυτών ήταν η Θεσσαλονίκη, όμως όταν προέκυψε να μετακομίσει η Σοφία στο Γκέτεμποργκ, το πλάνο έπρεπε να αλλάξει και το focus να επαναπροσδιοριστεί.
Τι μάθαμε λοιπόν αυτά τα χρόνια για το Γκέτεμποργκ;
Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σουηδίας, με πληθυσμό περίπου του 1 εκατομμυρίου (μαζί με τα προάστια), με ισχυρό χαρακτήρα εργατικής τάξης, με ιστορικό και ιδιαιτέρως ενεργό λιμάνι, ένας από τους πολύ παλιούς προορισμούς μεταναστών που με τον καιρό εντάχθηκαν πλήρως, με πλούσια και πολυποίκιλη μουσική σκηνή, έδρα ανταγωνιστικών ομάδων ποδοσφαίρου και χόκεϊ επί πάγου (που αδικούνται παρασκηνιακά από το κατεστημένο της πρωτεύουσας) με δυναμικούς πυρήνες φανατικών οπαδών, ένα φημισμένο ετήσιο κινηματογραφικό φεστιβάλ και γενικότερα μια πόλη με χαρακτήρα πιο χαλαρού και απρόσκοπτου lifestyle, ο οποίος έρχεται σε αντίθεση με τον αγχώδη τρόπο ζωής της πολύβουης Στοκχόλμης, την οποία κοροϊδεύουν συχνά επειδή δεν ξέρουν να τρώνε.
Θεσσαλονικείς, είναι εμφανές που πηγαίνει όλο αυτό έτσι δεν είναι; Τι είναι στ’ αλήθεια λοιπόν το Γκέτεμποργκ; Μια συμπρωτεύουσα, αυτό είναι κι ας μην το ξέρει ακόμα.
10 χρόνια αργότερα, η Σοφία είναι κειμενογράφος στο Γκέτεμποργκ, ο Γιάννης έχει το δισκοπωλείο Velona Records στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και συνεχίζουν καθημερινά να ψάχνουν το rock n roll - The Office meets High Fidelity.
Gotelonica
Επεισόδιο 19: Διαχωρίζουμε τον καλλιτέχνη από το δημιούργημα; feat. Λεωνίδας Αρβανίτης
Δεν είστε έτοιμοι για σήμερα.
Τέχνη εναντίον καλλιτέχνη. Διαχωρίζονται; Κι αν διαχωρίζονται, πως γίνεται αυτό;
Όπως καταλαβαίνετε, αυτό το ερώτημα δε μπορούμε να το απαντήσουμε μόνοι μας σαν duo, οπότε καλέσαμε το Λεωνίδα Αρβανίτη να συμμετάσχει στο πικαντικότερο ίσως επεισόδιο της Gotelonica.
Ο καθένας μας πιάνει τον καλλιτέχνη που μας πόνεσε περισσότερο και προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη. Καταλήγουμε στο VAR